‘Als’ bestaat niet en al helemaal niet in de Dakar. Niemand die dat beter weet dan Erik van Loon. In zijn acht Dakar-deelnames maakte hij al van alles mee: van urenlang vast zitten in een duinpan tot de auto een ravijn in rijden. In deze negende was daarvan geen sprake. Van Loon en Rosegaar maakten de kleine foutjes die er nu eenmaal bij horen, maar die maakten het verschil niet. “Want iedereen maakt die foutjes”, wist Van Loon. “Het gaat vaker fout dan goed in deze sport. Je bent voor een groot deel afhankelijk van anderen. Als de monteur vergeet een boutje goed aan te draaien, ben je een wiel kwijt. Dat kan ook gebeuren. We zijn in die derde etappe op pad gestuurd met te weinig benzine in de tank. Niet alleen wij, ook de andere Toyota’s. Dat is een blunder en daar zijn ze zich bij Overdrive van bewust. Wat moet ik ervan zeggen? Het is niet anders. Trek die drie uur ervan af en je hebt een realistisch beeld.”
De benzineaffaire wierp Van Loon in één klap uit de top 10 naar de 35ste plaats. Van daaruit kroop hij elke dag een beetje op, om uiteindelijk op de veertiende plaats uit te komen, op 6 uur en 5 minuten van Stéphane Peterhansel, die zijn dertiende Dakarzege behaalde. Dat hij omstreeks de zesde plaats thuis hoort, bewees Van Loon nog maar een keer op de laatste en voorlaatste dag van de Dakar, met een zesde en een zevende plaats. Het was een duidelijk statement: hier hoor ik. “Qua rijden hebben we dat ook wel laten zien. Aan de auto ligt het ook zeker niet. De Toyota is een topkarretje, een feest om in te rijden. Daar ben ik echt heel blij mee. De vering was ook perfect. Ik heb nauwelijks te lijden gehad van deze Dakar. Ik heb het hele jaar bij de dokter gelopen vanwege slijtage van de onderste drie ruggenwervels, maar ik heb nog nooit zo weinig last gehad als tijdens deze Dakar. Zelfs niet op die ellenlange verbindingen over de weg, waarbij je uren aan een stuk in dezelfde houding zit.”
Meer dan een vijfde, zesde, zevende plaats had er niet ingezeten, denkt Van Loon. Daarvoor zijn de Peugeots die de eerste drie plaatsen bezetten te snel. “Die zijn van een andere planeet”, stelde Van Loon. “Maar als je gaat kijken vanaf de eerste 4x4, staan we ook rond de vijfde plek. Dat is in dit veld heel netjes. We hebben er het maximale uit gehaald wat er deze keer in zat.”
Met de Toyota wil Van Loon zeker verder. De auto wordt steeds verder doorontwikkeld en ook Van Loon wil zichzelf blijven verbeteren. Er zijn plannen om rally’s te rijden in het Midden-Oosten, maar ook een aantal baja’s en wellicht de Morocco Desert Challenge in april. Of hij volgend jaar zijn tiende Dakar gaat rijden, weet Van Loon nog niet. “Dat hangt af van de route. Ik heb daar de afgelopen dagen een paar keer serieus over gesproken met de organisatie. Bolivia is een prachtig land om te rijden, maar in januari is het daar regenseizoen. Dan moet je daar geen zes dagen zijn. Ook met de hoogte heb ik moeite. Ik persoonlijk niet, maar het is naar mijn mening van te grote invloed op de wedstrijd. De auto’s lopen slechter en mensen maken fouten door die hoogte, omdat ze gewoon niet fris zijn. Dat kan niet de bedoeling zijn en dan heb ik ook tegen de organisatie gezegd. Die luisteren op zich wel, juist omdat wij een top-amateurteam zijn. Dakarorganisator ASO is afhankelijk van deelnemers zoals wij. De fabrieksteams komen toch wel, maar als wij thuisblijven, hebben ze een probleem. Ze begrijpen dondersgoed dat ze iets moeten doen om het aantrekkelijk te houden. Terug naar Chili, Peru of misschien wel naar een ander continent.”
Voorlopig is dat nog een zorg voor later. Eerst de Dakar van 2017 maar eens in stijl afsluiten. Omstreeks kwart voor acht lokale tijd (23.45 uur Nederlandse tijd) rijden Van Loon en Rosegaar het erepodium in Buenos Aires op om hun medaille in ontvangst te nemen. “Het blijft een bijzondere ervaring”, weet Van Loon. “Ook de rit daar naartoe: 650 kilometer met het handje uit het raam om te zwaaien naar het publiek langs de kant. Mooi toch?”