Na de snikhete woestijn van de eerste week was het nu guur, koud en vooral erg nat. Dat resulteerde in moeilijke omstandigheden. Veel deelnemers haalden het bivak pas midden in de nacht of zelfs helemaal niet, maar Tim en Tom reden rond half negen in de avond het bivak binnen.

“De eerste uren hadden we wat problemen met de dynamo en een kapot wiellager. Samen met wat locals hebben we dat vervangen. Het blijft gaaf hoe enthousiast en behulpzaam die gasten langs het parcours zijn”, blikte Tim terug. “Helaas liepen we door dat oponthoud wel een beetje achter de feiten aan. De regen maakte het nog wat zwaarder, veel deelnemers zaten vast. We hielpen nog even een Spaanse dame die tot de assen in de modder stond maar we kregen haar niet los. Gelukkig kwam er al snel een vrachtwagen aan die haar uit de blubber haalde. Al met al verloren we daarmee wel zo’n twintig minuten. Later stonden wij ook nog even vast maar de hulptroepen hadden ons er snel weer uit.”
Tom voegde toe: “De laatste anderhalf uur van de etappe hebben we in het donker gereden maar dat ging volgens mij heel erg goed. Tim reed, ik navigeerde. Timmie zat lekker op gasgeven en toen schoot het aardig op. Zo kwamen we keurig op tijd in het bivak aan. Daar moesten we de auto zelf de servicebeurt geven. Tim deed de techniek, ik het roadbook. Prima taakverdeling. We hebben het nog steeds naar onze zin dus we gaan lekker zo door.”

Na de opknapbeurt was het tijd om wat uurtjes slaap mee te pakken. Dat ging in het geval van Tom weer op een typische Coronel-manier: “We besloten bij de pers te gaan slapen. Ik zag daar een leeg luchtbed dus daar ben ik gewoon op gaan liggen. Vanmorgen werd ik wakker omdat het luchtbed opeens helemaal leeg was. Stond er achter me een vent die het ventiel eruit had getrokken. Het bleek zijn matje te zijn en hij wilde weer op pad. Dakar, het blijft uniek!”, sloot Tom lachend af.